Cubierta de su libro Bailarines.
Traducción: Mario Domínguez Parra
Tensamos la memoria del cielo
con nuestros albos, albos huesos.
Este trabajo duele.
Asimos con firmeza la talla de los mitos.
Ilotas o niños, pese a todo con algo de ser
—en posesión de carne, mas aun de cruz—,
nos consumimos en la fiebre de un avance
que quizá tiempo ha nos atañese.
Η ΡΑΧΟΚΟΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ
Τεντώνουμε τη μνήμη τ’ ουρανού
με τα λευκά μας, τα λευκά μας κόκαλα.
Η δουλειά αυτή πονάει.
Κρατάμε όρθιο τ’ ανάστημα των μύθων.
Είλωτες ή παιδιά, με κάποιον πάντως εαυτό
—και σάρκα έχοντας, μα και σταυρό—
στεγνώνουμε στον πυρετό μιας προόδου
που ίσως κάποτε μας αφορούσε.
