Traducción y notas: Mario Domínguez Parra
El poeta y traductor griego Nikos Erinakis (Atenas, 1988) es doctorando en Filosofía (Londres). Estudió Económicas, Filosofía, Literatura Comparada (Warwick) y Filosofía de las Ciencias Sociales (LSE).
Es autor de los libros de poemas Pronto todo arderá e iluminará tus ojos (Σύντομα όλα θα καίγονται και θα φωτίζουν τα μάτια σου, Ροές, 2009), y en medio de todo sobre lo que la sombra cae (ανάμεσα σε όσα πέφτει η σκιά, Γαβριηλίδης, 2013).
Sus poemas han sido incluidos en diversas antologías y ha publicado en revistas literarias (en formato papel y electrónicas). Algunos de ellos han sido traducido a cinco lenguas.
Asimismo, en 2011 publicó su traducción de una selección de poemas de Georg Trakl y de unos textos, relacionados con ellos, de Martin Heidegger, con el título Amor oscuro de una generación salvaje (Σκοτεινή αγάπη μιας άγριας γενιάς, Γραβριηλίδης, 2011).
Blog: http://nickerinakis.blogspot.com.es/
Proyecto poético-musical: http://www.nikoserinakisunddiehaken.com/
Ø
Lo sacro se oculta en lo nuevo
La única época mítica es el futuro
Dionisos orgulloso intelecto
Suena el quinto martillo
el más inquieto
Al final del resplandor al comienzo de la vida
Dice el ciego en potencia
Al ya ciego.
Yo que no sabía nada la detuve
Yo sólo con mi sabiduría
Como las palabras de adivinos
Que convocan a demonios rencos
Vida-Muerte-Vida
Cuántas primaveras has vivido
107 pasos
Ira y melancolía
Cosmogonía independiente
Un círculo áureo
Y dentro de él un mar con muchos nombres
Que no debería tener ninguno
Águila y serpiente se ocultan
En los cuatro puntos cardinales
Pertenecen a los Señores del Aliento
Y la experiencia vital
Inaccesible
Ø
Το ιερό κρύβεται στο νέο
Η μόνη μυθηκή εποχή είναι το μέλλον
Διόνυσε περήφανη ευφυΐα
Χτυπάς το πέμπτο σφυρί
το πιο ανήσυχο
Στο τέλος της λάμψης στην αρχή της ζωής
Λέει ο δυνάμει τυφλός
Στον ήδη τυφλό
Εγώ που δεν γνώριζα τίποτα τη σταμάτησα
Εγώ με την σοφία μου μόνο
Σαν τα λόγια μοιράρηδων
Που καλούν κουτσούς δαίμονες
Βίος-Θάνατος-Βίος
Πόσες άνοιξες έχεις βιώσει
107 βήματα
Οργή και μελαγχολία
Αδέσμευτη κοσμολογία
Ένας χρυσός κύκλος
Και μέσα του μια θάλασσα με πολλά ονόματα
Που δεν θα ’πρεπε να ’χει κανένα
Κρύβονται αετός και φίδι
Στα τέσσερα σημεία
Ανήκουν στους Κύριους της Αναπνοής
Και η εμπειρία της ζωής
Απρόσιτη
I
Todo lo que hemos sufrido
Lo sufrimos en la hipnosis
En el dolor de los límites contiguos
Allí donde no hay uñas en las paredes
No hay reglas
Las habíamos abolido todas
Y todo lo que perdimos durante la espera
Lo oímos ahora en una lengua que no promete articularse
Ya acariciamos la hierba que brotará
Sobre nosotros y nuestras ciudades
Nuestras culpas se descarriaron
Y los remordimientos ya se han puesto de nuestra parte
Sabemos dónde se oculta la sombra del mar
Y dijimos
Convirtámonos en agua
Agua sin memoria
En medio de todo sobre lo que la sombra cae
Juegos prohibidos
Como la oscuridad en épocas luminosas
Arruinamos nuestras miradas
Regalamos nuestras más bellas tardes
Con las máscaras a medio poner que conocimos
No hay lugar más lejano que éste
La mugre de la arena y el problema
De las olas tienen la culpa
Aguardamos el paso hacia la materia
con extraños perfumes
Fuego acompáñanos ahora
Reclamamos el día
Llamando a lo posible
Y respondiendo a lo imposible
Es la pasión de la negación
En la avaricia del vuelo
Orden y temblores
En su jerarquía fluctuante
En el valle del vacío
Viviendo la memoria en el tiempo
Nos encontramos con una jácara de lo paradójico*
Con quien está en el mundo
Pero no de este mundo
Buscamos todavía al dios
Que tropieza a nuestros pies
Extranjeros de la memoria
Rostros que en mí habitan
Y que nunca conociste
Traemos los deseos de la pasión
Como huelen los dondiegos de las noches septembrinas
El calor nos invitó a la humedad
Y nosotros la ignoramos
Fuego acompáñanos ahora
En medio de todo sobre lo que la sombra cae
*Erinakis incluye aquí un complejo juego de palabras entre «παραλογή», «canción popular narrativa», y «παράλογου», «de lo absurdo». He intentado reflejar ese juego de palabras con la similitud fónica entre «jácara» y «paradójico» (dos palabras esdrújulas, con tres consonantes compartidas).
Ι
Όσα έχουμε υποφέρει
Τα υποφέραμε μετά την ύπνωση
Στον πόνο των συνεχόμενων ορίων
Εκεί που δεν υπάρχουν νύχια στους τοίχους
Δεν υπάρχουν κανόνες
Τους έχουμε καταργήσει όλους
Και όσα χάσαμε στην αναμονή
Τα ακούμε τώρα σε μια γλώσσα που δεν λέει να αρθρωθεί
Χαϊδεύουμε ήδη το γρασίδι που θα φυτρώνει
Πάνω από εμάς και τις πολιτείες μας
Ξεστράτισαν οι ενοχές μας
Και οι τύψεις έχουν πάρει πλέον το μέρος μας
Γνωρίζουμε πού κρύβεται η σκιά της θάλασσας
Και είπαμε
Νερό ας γίνουμε
Νερο χωρίς μνήμη
Ανάμεσα σε όσα πέφτει η σκιά
Απαγορευμένα παιχνίδια
Όπως το σκοτάδι με φωτεινές εποχές
Τα χαλάσαμε τα βλέμματά μας
Τα χαρίσαμε τα πιο όμορφα απογεύματά μας
Με τις μισοφορεμένες μάσκες που γνωριστήκαμε
Δεν έχει πιο μακριά από εδώ
Φταίει το λέρωμα της άμμου
Και η δυσκολία των κυμάτων
Περιμένουμε το περασμα στην ύλη
Με περίεργα αρώματα
Συντρόφεψέ μας τώρα φωτιά
Αναζητούμε τη μέρα
Ονομάζοντας το πιθανό
Και απαντώντας στο απίθανο
Είναι το πάθος της άρνησης
Στην απληστία της πτήσης
Τάξη και κραδασμοί
Στην κυμαινόμενη ιεραρχία τους
Στην κοιλάδα του κενού
Ζώντας τη μνήμη μες στο χρόνο
Συναντηθήκαμε σε μια παραλογή του παράλογου
Με όποιον είναι στον κόσμο
Μα όχι αυτού του κόσμου
Γυρεύουμε ακόμα το θεό
Που σκοντάφτει στα πόδια μας
Ξένοι της μνήμης
Πρόσωπα που κατοικούν μέσα σου
Και ποτέ δεν γνώρισες
Φέρνουμε τις ευχές του πάθους
Όπως μυρίζουν τα νυχτολούλουδα τις νύχτες του Σεπτέμβρη
Η ζέστη μας κάλεσε στη δροσιά
Και εμείς την αγνοήσαμε
Συντρόφεψέ μας τώρα φωτιά
Ανάμεσα σε όσα πέφτει η σκιά
